Sny, według Junga, są wiadomością, którą człowiek przekazuje sam sobie z głębin mrocznego oceanu nieświadomości, wciąż niepoznanego, przed którym zresztą przestrzegał. Jung wskazuje także na ich kompensacyjną rolę dla całości osobowości człowieka, co oznacza, że poprzez treść zawartą w śnie jednostka
wyrównuje swą jednostronność, która jest oznaką naruszonego bilansu pomiędzy męskim i żeńskim aspektem jaźni czy też stroną intelektualną i emocjonalną. „Kto utożsamia się z «dzienną połową» swej egzystencji psychicznej, uzna sny nocy za niebyłe i nieważne, jakkolwiek noc trwa tak samo długo jak dzień, a cała świadomość jawnie opiera się na nieświadomości, ma w niej swe korzenie i co noc w niej gaśnie. (…) Wiadomo mianowicie, że to, co we dnie jest małe, w nocy jest duże, i odwrotnie, i dlatego też wiadomo, że małym rzeczom dnia towarzyszą duże rzeczy nocy, jeśli nawet są niewidoczne”.