Czeski Bond

Zastąpiwszy Connery'ego (i Lazenby'ego przy okazji), Moore nie fatygował się udawać, że to jakiś nowy początek, reboot, do czego zmuszono Bonda Craigowskiego. Po prostu przejął pałeczkę i tyle, bez ściemniania, bez zrywania kontynuacji, ale i bez nachalnego jej podkreślania. No i dobrze. Bo tak szczerze, po co pokazywać, dlaczego 007 wyrósł nam taki, a nie inny? Po co komu Młody Bond, całe to zdzieranie kurtyny tajemnicy, początkujący szpieg ze złamanym sercem, itede, itepe?

Czym jest poezja?

No bo czym jest właściwie najnowsza poezja? Wciśnięta do lamusa i ometkowana jako bełkot, nie budzi zainteresowania ani u młodych (szczególnie po tym, jak przymusza się ich do interpretowania wierszy zaczynając dyskusję pytaniem: „No więc kto mówi w tym utworze?”), ani u starszych, którzy Herberta naczytali się już po dziurki w nosie i nowych poetów nie potrzebują. Upraszczam, jak zawsze, sprowadzam wszystko do jednego, mizernego poziomu.

Kwiaty kwitną, tyłki więdną: najokrutniejszy miesiąc to kwiecień

Choć otwarcie Ziemi jałowej należy do najmocniejszych w całej znanej mi literaturze, choć wśród tejże literatury niewiele jest dzieł, które poważam tak bardzo, jak twórczość Eliota, i choć sama pozuję na katastrofistkę, żeby dodać życiu nieco pikanterii, frazę „Najokrutniejszy miesiąc to kwiecień” podczas wiosennych spacerów mruczę tylko przekornie.

Jak pisać, żeby życia nie przegrać

Fiałkowska chce ze swojego pisania mieć więcej, niż dotąd ma, a że nie ma, to czuje się skrzywdzona. Łatwo byłoby kpić, że oto nowicjuszka nie chce płacić frycowego, że obraża się na rzeczywistość, ale tak po prawdzie, czy i starzy literaccy wyjadacze nie woleliby, żeby za pisanie, nawet tylko recenzji, nawet przez debiutantów, były jakieś sensowne pieniądze?

Trendy Srendy (3): Miasto, media, millenium

Życie jest bez sensu, ofkors. Przed śmiercią można jednak się nażreć, obfotografować i przejść przez kilkadziesiąt romansów. No i walczyć z faszyzmem. Całe szczęście, że bozia zesłała Polakom ten PiS, bo ile można się śmiać ze smutnych grubasków, Magdy Gessler albo z kolejnych postaci serialu Klan. A tak, mamy kolejne fanpeje, które utwierdzają userów w racji bycia po właściwej stronie. Po stronie „beki”.

Gdzie się podział egzorcysta?! (Katarzyna Rosłaniec, "Szatan kazał tańczyć")

Nowy film Katarzyny Rosłaniec udaje pokoleniowy portret dryfujących w siną dal 20- i 30-latków. Reżyserka i scenarzystka zapomina, że ludzki profil to coś więcej niż dwie kreski na krzyż, a portret generacji powinien mienić się wieloma barwami. Tutejszymi młodymi miota: raz – hedonizm, dwa – pustka. Czy pierwszy wynika z drugiej, czy może jest odwrotnie? Skąd takie, a nie inne wartości? W co, jeśli w ogóle, mogą się one przemienić?

Bedzie, co bedzie

Jestem idiotą w greckim sensie, nie rozumiem się na polityce, mam ważniejsze sprawy, chociaż ciężko uwierzyć, że coś może być ważniejsze. Ale wystarczy wypiąć się na fejsa. Mieszkam obecnie w XIX wieku i powiem Wam, że tam jest POZYTYWNIEJ. Też się triggerowali, ale mnie to słodko nie dotyczy. Tymczasem w 2017 wybierają dyra w Starym, casting 9 maja i w tej sprawie wyjdę z lasu. Widzieliście tę listę?

Zostawmy naturę w spokoju, czyli o naturalności seksu

O naturze mówi się wiele, szczególnie w kontekście praw reprodukcyjnych, seksu, antykoncepcji i w ogóle funkcji kobiet w społeczeństwie. Szkoda, że nie wspomina się o niej tak często i chętnie, kiedy w grę wchodzą kwestie związane z ochroną środowiska. Zarówno na samej naturze, jak i na pojęciu natury dokonuje się ostatnio odrażających gwałtów. Po pojęcie natury sięga się nagminnie dla poparcia nienaukowych tez opartych na prawie boskim.

Kruche ciała (Judith Butler, "Zapiski o performatywnej teorii zgromadzeń")

Pośród współczesnych filozofek i filozofów niewiele jest postaci pokroju Judith Butler – i nie chodzi tu jedynie o niezwykłą żywiołowość intelektualną czy dokładność wyrażania myśli, ale przede wszystkim o czujność i uważność w obserwowaniu współczesnego świata. Zapiski o performatywnej teorii zgromadzeń – książka po raz pierwszy wydana w USA w 2015 roku – to kolejny przykład tego, że amerykańska profesorka nie wikła się w czcze akademickie dyskusje.