Śniąc można było otrzymać wskazówki nie tylko, co do własnej przyszłości, ale też uzyskać rozwiązanie innych dylematów natury organizacyjnej, z jakimi musiała się uporać nowo powstała społeczność muzułmańska w Medynie. Jednym z nich był sposób zwoływania wiernych na modlitwę. Mahomet szukał rozwiązania, lecz żadna z przedstawianych mu propozycji nie znajdowała jego uznania. Dzwonu używali chrześcijanie, rogu Żydzi a sugestia, by posługiwać się flagą nie spotkała się z aprobatą. Melodyjny głos muezina, który rozlega się z wież minaretów w krajach arabskich już od czternastu wieków, pierwszy raz wybrzmiał dzięki wizji, jaką –
właśnie podczas snu – miał jeden z bliskich towarzyszy założyciela religii wyznawców Allaha. Azan, wezwanie do pięciokrotnej w ciągu dnia modlitwy, zostało skomponowane według tradycji o świcie, tuż przed przebudzeniem, a wymowa treści, która zawiera wyznanie wiary obowiązujące każdego muzułmanina, oraz sposób przedstawiania, zostały zaakceptowane przez pierwszych wiernych.