Zamieściwszy "gatunkowo obcy fragment" podczas rozładunku treści w delcie pointy poprzedniej wypowiedzi z niewyrażalną radością mogę skorzystać ze sposobności, jaką (na przestrzeni montażu całościowej narracji, o czym za momencik) otworzył przede mną Maciej Topolski swoim szkicem o moim rządku grządek.

Fakt, iż Topolski zajmuje stanowisko korzystając jedynie z dwóch pierwszych taktów tej rozgrywającej się "przecież także właśnie" w tym momencie, odbywającego się równolegle i równocześnie aktu podjęcia i/lub/oraz artykulacji wypowiedzi oraz lekturowej ("czynność"!) epifanii rozumienia jest bardzo symptomatyczny*. Teraz oddech: czy rozgrywające się na przestrzeni "tego" "teraz" "zewnątrz" jest uwzględnione (i czy bardziej/nie bardziej uwzględniane?) w tym oto teraz następującym festiwaliku rejestracji odbioru? Daj boże słodkiej bezrefleksyjności "odbioru", nie antonimu. Słucham właśnie (?) radia; radio właśnie rozwodzi się nad Kalipso.

Przeanalizujmy efektowny solipsyzm, jaki najprawdopodobniej nieświadomie wyprowadza Topolski: "Okazuje się bowiem, że “gotowość do pisania felietonów” nie wystarcza, trzeba jeszcze O CZYMŚ pisać." Pisze piszący felieton o felietonach piszącego felietony. Zatrważa mnie jasność i klarowność wniosku, który w (one more time!) tym momencie** sączy piwo oparty o pralkę (ja siedzę przy kuchennym stole i stawiam te nabrzmiałe solą łzy słów korzystając z komputera kąpiącej się Klaudii).

Jeślibym pokusił się na sprawienie sobie przyjemności opisem: "Rano obudziłem się ze słabą kondycją psychofizyczną, spowodowaną "najprawdopodobniej***" (cóż za kurtuazja!, daję akcent świadomie) wypitą pod wieczór butelką wiśniówki". Samotnie. Patrząc w trzeźwe oczy Klaudii. A później oddawszy się napisaniu w zeszycie: Kwietniowe słońce dłubało w nosie popołudnia, gdy obudziwszy się na swoim materacu począłem obserwować suszące się na kaloryferze skarpetki. Po chwili przyszły pierwsze namacalne myśli i obrazy; pełne słowa. "Łukasz Beniowski". "SZZOK". "Montaż." "Siódma cztery" - na wyświetlaczu komórki. Postanawiam odwrócić się jeszcze na moment w stronę mojej żony, całuję ją w czoło. Po chwili wstaję, przeciągam się. Nakładam na siebie pracownicze spodnie i wczorajsze skarpety, na białą, bawełnianą koszulkę naciągam domowy sweter. Wychodzę do kuchni i nastawiam wodę. Wracam do pokoju i po cichu podnoszę z nakastlika lufkę oraz woreczek z paleniem. Po powrocie do kuchni przystaję w oknie i zaciągam się dymem. Dwa mocne razy. Sypię herbatę do kubka, nastawiam wodę na parówki i otwieram puszkę coli. Duszkiem upijam do połowy. To dobry dzień. Praca powinna trwać nie dłużej niż sześć godzin, w dodatku starczy objechać kilka obiektów Krakowie. Przy każdym BOOKu przypierdolić lufkę, kiedy tylko Rafał wyskoczy po podpis na jakieś papiery. Pograć w węża na komórce, posłuchać radia. Tymczasem woda na herbatę jest już zagotowana, kiedy dzwoni wspomniany Rafał. "No witam, witam, ja bym wyjeżdżał z Matecznego dopiero za pół godziny, tak że na spokojnie, bo dzisiaj musimy sobie tylko tutaj w Krakowie parę obiektów na Hucie objechać i jedną kontrolę gdzieś na Kozłówku objechać. No, tak że na spokojnie. Jak będę na Grzegórzeckim to będę do ciebie dzwonił. No, hej!" wybieram tę chwilę, którą później (teraz) mogę nazwać cudzą.

* Potrzebujesz tego plastra?

** W radiu: "Bardzo lubię Sandrę Korzeniak, która gra Atenę."

*** Czytać głosem Jerzego Gajosa

Warto wiedzieć:

Specjalistyczny Zakład Zabezpieczania Obiektów Kultury

Biuro Obsługi Obiektów Kontroli

• • •

Tomasz Pułka - (urodzony w 1988 r.) autor trzech tomów wierszy: "Rewers" (2006), "Paralaksa w weekend" (2007) i "Mixtape" (2009). Laureat Dżonki (2007) i stypendysta m. Krakowa.

• • •

Książki Tomasza Pułki w katalogu wydawniczym Korporacji Ha!art:

Kryzys. Biuletyn poetycki (2009)