Knajpa należąca do Anny Kaszuba-Dębskiej i Łukasza Dębskiego zainaugurowała swoją działalność w Święto Pracy w 2002 roku. Lokal mieszczący się przy Felicjanek 10 w literaturze pojawia się tylko raz, w książce napisanej przez jej właściciela, zatytułowanej oczywiście Cafe Szafe. Zresztą, opisywanie własnych knajp przez krakowskich karczmarzy i barmanów to szerszy trend (patrz choćby Wyznania właściciela klubu Piękny Pies Macieja Piotra Prusa). Co prawda małżeństwo wydało także wspólnie książkę dla dzieci zatytułowaną Felicjanek 10, ale traktuje ona nie o knajpie, ale o… dzieciństwie Karola Wojtyły, który mieszkał w tym samym budynku. Przez jakiś czas o tym, co dzieje się w środku, można było przeczytać w prowadzonym przez załogę lokalu Dzienniku na rogu.

Większość książki zajmują opowieści panów: Dzielnicowego, Wilka, Karola czy HydroFilozofa, czyli anegdoty z życia Cafe Szafe, „której to goście rekrutowali się spośród jastrzębi przeróżnych dziedzin wiedzy, by wspólnie z nimi i dzięki nim zapłodnić intelektualnie swoje ucho środkowe, pogadać o pomysłach, zrecenzować wdrożenia i oblać wiekopomne i niesprawiedliwe porażki”¹. Jest też historia związana ze Sławomirem Mrożkiem. Nie brakuje opisów wnętrza kawiarni i porannych czynności gospodarza: „Najbardziej lubię ten moment, gdy rozchylają się okiennice. Słońce nagle wpada do kawiarni, którą otwieram o dziesiątej i robi się jasno. Okiennice otwieram o dziesiątej, bo zawsze jestem godzinę wcześniej, by zdążyć wszystko posprzątać i przygotować. (…) Gdy wreszcie skończyłem, zrobiłem sobie kawę i usiadłem na stołku przed kawiarnią, jak zwykle”, i narzekania na stan krakowskiej gastronomii: „Jak się ma kawiarnię w takim mieście jak Kraków, to ludziom się wydaje, że już nic nie trzeba robić, wystarczy leżeć dupskiem do góry i liczyć kasę. Nie przeczę, w wielu wypadkach jest to prawda, niestety, nie jest to mój przypadek”².

Chociaż do pisania Dębskiego zmotywował sam Jerzy Pilch, wyróżniając jego opowiadanie w konkursie Pisz do Pilcha!, to książka wywołuje sprzeczne uczucia u czytelników (komentarze zostawione w egzemplarzu z Jagiellonki: „Obrzydliwa jest ta książka, a fuj! Nie będę jej czytała...”, „Jestem tego samego zadania, ohydna, a tyle miała doskonałych recenzji, ciekawe, kto je pisze, pewnie wydawca”).

Zainteresowani doskonale wiedzą, że to tutaj ekipa Wojtka Smarzowskiego kręciła ekranizację nagrodzonej Nike powieści Pilcha, zamieniając Cafe Szafe w tytułową gospodę Pod Mocnym Aniołem. Oczywiście biograficznych odniesień zarówno w książce, jak i w filmie, nie brakuje. Sam autor wskazuje raczej, że rzecz dzieje się w Warszawie: „Zawsze po wyjściu z oddziału deliryków kierowałem swe kroki do najbliższej gospody albo do najbliższego sklepu monopolowego. Ściśle rzecz ujmując, wpierw udawałem się do gospody, gwoli dalszej ścisłości muszę zaznaczyć, iż nie była to najbliższa gospoda, to znaczy była to gospoda najbliższa mojemu opuszczonemu przez moje żony mieszkaniu przy rondzie ONZ. (…) Wchodziłem do gospody Pod Mocnym Aniołem i w celu uporządkowania doznań wypijałem cztery pięćdziesiątki”³. Mimo ewidentnego mylenia tropów przez autora, istnieją przesłanki, że to któraś z krakowskich knajp stała się pierwowzorem gospody (i nie była to bynajmniej Szafa), ale o tym później...