Uwagę zwracają fragmenty mówiące o mechanizmach funkcjonowania PRL-u. Dowiadujemy się o obławach organizowanych przez funkcjonariuszy Służby Ochrony Kolei w dniach, kiedy robotnicy otrzymywali wypłaty. Zdaniem autora, pieniądze z mandatów za przechodzenie przez tory w niedozwolonym miejscu umożliwiały władzy finansowanie sztandarowych budów socjalizmu.

„Rozwiązek” to niezwykle smutna książka, trudna w odbiorze poprzez brak chronologii i wielogłos. Warto jednak wejść w ten pełen rozpaczy i rozczarowania świat, by przyjąć od jego autorki naukę. To przecież wzorcowa narracja wykształconej kobiety, która jednak zmuszona jest do rezygnacji z własnych ambicji i staje się po prostu żoną. To zaś doprowadza ją do samobójstwa.

Dopiero gdy „Pokrzywy” uznane zostaną (również) za poezję, będziemy mogły, będziemy mogli wreszcie w niej uczestniczyć. Potrzebujemy Chromrego w poezji, bardzo.

„Nie lubię przegrywać, ale jeszcze bardziej nie lubię nie przegrywać” – pisze Jesper Juul w pierwszym rozdziale swojej książki „Sztuka przegrywania. Esej o bólu, jaki wywołują gry wideo”. Ten paradoks porażki to jeden z wyjściowych problemów: skoro przegrana jest doświadczeniem nieprzyjemnym, dlaczego tylu ludzi z własnej woli się na nią naraża, grając w gry wideo?

Gdyby Jesper Juul pisał książki dla studentów, nie trzeba byłoby się martwić o zaliczenie egzaminu przez tych, którzy je przeczytali. Mogę tu zasugerować wręcz, że tę książkę czytało się lepiej niż niejeden tytuł przygodowy czy fantastyczny, jeśli chodzi o ciekawość napisanego tekstu.

To nieduża książeczka o obiecującym tytule, której przeczytanie zajmie wam zaledwie parę godzin. Ale dlaczego mielibyście interesować się akurat teorią gier wideo? Bo "Sztuka przegrywania" opowiada przede wszystkim o każdym z nas, w sposób wciągający i subtelny dotyka problemu kondycji współczesnego człowieka.

"Rozwiązek" jest (...) opowieścią o samotności w języku: psychoanalizy, tradycji religijnej, kłótni małżeńskich, akademickiej dysputy czy nauk społecznych. Susan szuka języka bliższego pragmatyki codzienności, ciała. Znajduje go dopiero w literaturze. To jej schronienie, przestrzeń wolności. To jej Talmud.

Trochę trzeba się więc przez ten „Rozwiązek” cierpliwie przedzierać, jednak w jakimś stopniu jest to też rzecz wciągająca, intrygująca swoją niezaprzeczalną oryginalnością i zwyczajnie ciekawa. Wszystko za sprawą głównej bohaterki – Sophie Blind.

„Rozwiązek” mógłby stanowić fundament ambitnej twórczości, element sekwencji charakterystycznej dla tylu autorów: by mierzyć wyżej, należy rozplątać korzenie. Motyw dzieciństwa, sięganie ku dziejom protoplastów, przeplata się z gęstwą późniejszych doświadczeń.

Warto poznać tę powieść, która po niemal pół wieku od daty wydania, wciąż porusza aktualne problemy, ale opowiedziane zostały poprzez emocje.

Projekt Petronela Sztela      Realizacja realis

Nasz serwis używa plików cookies do prawidłowego działania strony. Korzystanie z serwisu bez zmiany ustawień dla plików cookies oznacza, że będą one zapisywane w pamięci urządzenia. Ustawienia te można zmieniać w przeglądarce internetowej. Więcej informacji udostępniamy w naszej polityce prywatności.

Zgadzam się na użycie plików cookies.

EU Cookie Directive Module Information